Koniczyna czerwona (łąkowa) jest cenioną rośliną pastewną zwłaszcza wśród hodowców bydła mlecznego. Ze względu na wysoką zawartość białka i minerałów (wapń, fosfor, potas, magnez) uprawa koniczyny jest doskonałym sposobem na pozyskanie wartościowej paszy objętościowej. Ponadto coraz częściej wybierana jest na międzyplon w uprawach ekologicznych. Przyjrzyjmy się bliżej jej zaletom.
Zalety uprawy koniczyny
W gospodarstwach nastawionych na chów bydła mlecznego i mięsnego uprawa koniczyny wydaje się oczywistością – to podstawowa roślina pastewna w uprawie na gruntach ornych w kraju. Jest źródłem paszy objętościowej w postaci zielonki, siana, kiszonki i sianokiszonki. Podstawową korzyścią z jej uprawy dla rolnika jest ograniczenie kosztów produkcji mleka i mięsa poprzez zmniejszenie zużycia pasz treściwych. To jednak nie wszystko. Uprawa koniczyny pozwala zmniejszyć nakłady finansowe na nawożenie – roślina asymiluje azot atmosferyczny z powietrza i pobiera azot mineralny z gleby w ilości ok. 170 kg/ha. Resztki pożniwne istotnie poprawiają żyzność gleby, jej zasobność w materię organiczną oraz w minerały. Dlatego wysiew nasion koniczyny to świetny pomysł na międzyplon, który gwarantuje zwiększenie plonowania roślin następczych, zwłaszcza zbóż.
Jakie nasiona koniczyny wybrać?
Koniczyna czerwona jest cennym źródłem wysokowartościowej paszy objętościowej i właśnie dlatego ma największe znaczenie gospodarcze spośród wszystkich rodzajów koniczyn. W zależności od przeznaczenia uprawy rolnicy mogą wybierać wśród odmian diploidalnych i tetraploidalnych. Te pierwsze (np. Diplomat, Milvus – nasiona dostępne w DSV Polska) cechują się dużą zawartością suchej masy w zielonce, zwykle są też bardziej odporne na porażenie mączniakiem prawdziwym. Z kolei odmiany tetraploidalne (np. Larus, Taifun) lepiej plonują i szybciej odrastają, są też preferowanym wyborem do mieszanek z trawami.
Jak użytkować koniczynę czerwoną?
Sposób użytkowania koniczyny należy dostosować do potrzeb hodowli, chociaż istotnym czynnikiem jest również klimat. Koniczynę można uprawiać 2- lub 3-kośnie w zależności od siedliska. W rejonach o krótkim okresie wegetacji koniczynę zbiera się dwukrotnie, na początku lub w pełni kwitnienia i wykorzystuje na zielonkę odpowiednią dla owiec, koni i starszego bydła. Natomiast dla młodego bydła mięsnego i wysoko produkcyjnych krów mlecznych zalecana jest zielonka ze zbioru trzech pokosów, którą można skarmiać na bieżąco lub wykorzystać do produkcji siana, sianokiszonki i kiszonki.
