Zarówno profesjonalne drukarki, jak i amatorskie urządzenia pozwalające na druk 3D, wykorzystywać mogą w swoim działaniu przeróżne technologie. Drukowanie trójwymiarowe różni się między sobą pod wieloma względami, między innymi zastosowanym materiałem, z jakiego wykonuje się obiekt trójwymiarowy czy sposobem, w jaki jest on utwardzany. Sprawdźmy, jakie technologie druku 3D wykorzystuje się obecnie najczęściej.
Drukowanie 3D PolyJet
Jedną z zaawansowanych metod drukowania przestrzennego, jaką wykorzystać może profesjonalna drukarnia 3D, jest PolyJet. Opiera się ona na wykorzystaniu do drukowania obiektów ciekłej żywicy fotoutwardzalnej, czyli żywicy utwardzanej światłem ultrafioletowym (UV). W wyniku tego procesu struktura uzyskanego wydruku obiektu przestrzennego cechuje się wysoką gładkością powierzchni, a przy tym sam wydruk jest bardzo precyzyjny. Ścianki obiektów wydrukowanych na drukarkach 3D, wykorzystujących technologię PolyJet, mogą być bardzo cienkie i lekkie – nawet o grubości od 0,3 mm.
Wszędzie tam, gdzie wymagany jest wydruk najbardziej skomplikowanych modeli 3D i twórcy chcą uzyskać wysoką jakość wydrukowanych obiektów, technologia PolyJet, wykorzystująca ciekłe żywice fotopolimerowe utwardzane światłem UV, sprawdza się doskonale.
SLS – dokładny wydruk
Kolejną metodą, jaką zastosuje nie jedna drukarnia 3D do wydrukowania z dużą precyzją przedmiotów o skomplikowanej geometrii, jest technologia wydruku przestrzennego SLS. Skrót ten zaczerpnięty został od nazwy anglojęzycznej „Selective Laser Sintering”. Stworzono ją do wydruku skomplikowanych pod względem geometrycznym przedmiotów, jako że wyróżnia się dużą dokładnością. Druk SLS jest realizowany przy użyciu sproszkowanych polimerów spiekanych światłem lasera.
SLS polega na nakładaniu na siebie kolejnych, bardzo cienkich warstw z tworzywa sztucznego maszynowo. Następnie laser utwardza wybrane części. Dlatego można drukować właściwie kilka sztuk przedmiotów na raz. Zaletą metody SLS jest możliwość szybkiego wydruku, a przy tym obiekty nie wymagają tworzenia podpór dla tego wydruku.
SLA – tradycyjne drukowanie 3D
Jedną z pierwszych metod drukowania przestrzennego, jaką wynaleziono, była metoda SLA, opierająca się na stereolitografii. W tym przypadku mamy do czynienia z bardzo precyzyjną techniką, która charakteryzuje się wysoką jakością wydruku – nawet do 10 mikronów i dużą dokładnością wykończenia struktury zewnętrznej. Znajduje ona zastosowanie w drukarniach 3D, które wykonują zlecenia dla klientów z branży stomatologicznej, jubilerskiej czy w odlewnictwie. Jest ona zbliżona do innej technologii, jaką jest druk 3D DLP. Druk SLA obejmuje druk 3D z żywic utwardzanych światłem lasera.
DLP – drukowanie z użyciem fotopolimeru
Materiałem wykorzystywanym w technologii DLP do drukowania jest światłoutwardzalny fotopolimer. Skrót DLP oznacza Digital Light Processing, czyli proces drukowania przestrzennego z dużą precyzją i z zachowaniem wysokiej jakości. Do utwardzania fotopolimerów wykorzystywane jest inne źródło światła niż w metodzie SLA. W przypadku SLA to laser, a w DLP projektor lub wyświetlacz LCD.
Przemysłowa metoda wydruku 3D
Technologia SLM – Selective Laser Melting, czyli drukowania 3D w metalu wykorzystywana jest powszechnie w przemyśle maszynowym czy technicznym. Polega na selektywnym spiekaniu proszków metali, co pozwala na wykonanie nawet skomplikowanych w formie elementów, przy zachowaniu krótkich serii produkcyjnych. SLM wykorzystuje się też w koncernach motoryzacyjnych. Zaletą tej metody druku przestrzennego jest zużycie mniejszej ilości energii niż ma to miejsce w pozostałych metodach druku 3D.
